Trudno jest określić liczbę Tuaregów należących do poszczególnych konfederacji zwłaszcza po tragedii suszy i głodu z lat 19681974. Społeczność tuareska przedstawiana jest często w postaci piramidy której szczyt stanowi zwykle warstwa rycerzy ihaggaren (tworzących wyspecjalizowane grupy wojowników) owych niebieskich rycerzy Sahary. Uważają się oni za powołanych do rządzenia i wypowiadania wojen nie zajmują się nigdy ani uprawą ziemi ani rzemiosłem a szeroka służebna podstawa tej piramidy przechodzi przez pośrednie warstwy kleru (inesleman) oraz wasali (imrad).

Powszechnym szacunkiem u Tuaregów cieszyli się nieliczni zresztą marabuci którzy mieli pozycję zbliżoną do ihaggaren. Niektóre klany imrad są bogate i choć ich członkowie nie mogą zmienić swych zwierzchników nie muszą spełniać funkcji służebnych obowiązki bowiem dotyczą całego kolektywu klanu. Zarówno rycerze jak i wasale mieli własnych niewolników pełniących zwykle role pastuchów (iklan). Posiadały ich również dzieci. Niewolników było więc tak dużo że w pewnych okresach przewyższali liczbę samych Tuaregów.

Podstawę piramidy społecznej tworzyły czarnoskóre kasty wśród nich kasta kowali ineden których obawiano się ale którymi jednocześnie gardzono. Dosyć to dziwne bo właśnie kowale odgrywali ważną rolę w tej społeczności wojowników przenosząc się z obozu do obozu przygotowywali broń siodła i wszystko co niezbędne dla rzemiosła wojennego. Produkowali też cenioną przez tutejsze kobiety biżuterię ze srebra wykorzystując do tego słynne talary Marii Teresy. Stąd też nie można mówić o pojedynczym Tuaregu jako przedstawicielu społeczności gdyż różnili się między sobą wkomponowaniem w poszczególne warstwy hierarchii społecznej. Wojownik będąc na szczycie piramidy nie mógł sam reprezentować złożonej społeczności mimo że identyfikował się z nią poprzez tę samą kulturę i ten sam język. Ale wszyscy członkowie niezależnie od tego na jakim poziomie drabiny społecznej się znajdowali żyli pod wpływem swoich wojowników.